AŞK-I LATİFE

                                   

Gün geceye, gece de güne küstü. Gece artık açmıyordu gözünü güneşe. Gece kahır safhasının derinliklerinde kalmış çıkamıyordu. Ay artık kararmış, ışık vermiyordu gecesine. Sanki Alem-i Berzah'ta sıkışmış bir can  gibiydi gece. Sevdalar bir bir tükenmeye yüz tutmuş. Aşk artık tecelli etmez olmuştu.

Yalnız bir kişi kalmıştı, yüreğini sevdasıyla ısıtan tek bir adem oğlu kalmıştı yeryüzünde. Pürü pak bir güzelliğe hayran olmuş, aşkla yanan, her nefeste ciğerlerini yakan, gözyaşlarını pınarlara karan, yüreğinin çırpınışını kafesine gizleyemeyen tek bir adem oğlu. Dünya saltanatından elini eteğini çekmiş, var olan aşkına tutunmuş; gözünü, gönlünü o aşkla açmış ve o aşkla kapamaya yemin etmiş, yüreğinde yalnızlıkla sevdayı harman etmiş bir adem oğlu. Ne var ki; bu adem oğlu Âhu-yu Simin'ini görmeye mazhar olamamış. Bilmeden, görmeden tutuşmuş bu aşkla.

Gün dönümü yaklaştığında garip adem oğlunun hiç görmediği; ancak aşkıyla yanıp tutuştuğu Ârâm-ı Cân'ının yolu adem oğlunun diyarına düşmüş. Bu diyarda kim görse bu güzeli, aşk-ı lâl olmuş. Ağaçlar, yoldan geçen bu güzele hürmeti kusur etmez olmuş. Ayaklarını sürdüğü toprak yolları dallarıyla süpürür; can-ı tenlerine şifa ararlarmış. Kuşlar can yakarışıyla semayı ağlatır; gökyüzü, güneşe hasret gündöndü gibi aniden açılırmış. Güneş yakıcılığından vazgeçip nurla ısıtmaya, aydınlatmaya başlamış etrafı. Çiçekler açtıkça açıyor, güller kızardıkça kızarıyormuş. Toprak dile gelip; "Ey kudreti hükmüne tâbi güzel; sensin yoluna can, aşkına canan olduğum; sensin hatrına yer ile yeksan olduğum, sen bu cihan-ı alem'de hangi diyara göç edersen et, hangi diyara ayak sürersen sür, ben senin için bu taş dolu yolları pamuk tarlası hâlk ederim." diyerek ona olan hayranlığını dile getirirmiş.

Bu kızın güzelliği öylesine büyüleyiciymiş ki; hiçbir adem oğlu onun bu güzelliğine akıl sır erdiremiyor, hayranlığını gizleyemiyormuş. Hangi diyara gitse, kime görünse o kişi aşkın şabından tadarda ona hayran olur, güzel cemalini gözünün önünden aklının bir köşesinden atamaz olurmuş. Deliye değil, divaneye dönerlermiş. Sanki hiçbiri dünya nimetlerinden bu denli zevk almamış gibi, öylesine ağyar olurmuş zevk'ü cihana. Bu aşkın tecellisinden, büyüsünden kendilerini alıkoyamaz bir cenderede kendilerini bulurlarmış. Bu güzeli gören bir daha gözünde hiçbir şeyin güzelliğine kıymet vermezmiş. İşte böyle bir diyarda; hatemli yar, herkesin kalbi vuslatında yer etmiş kendisine.